Ochrona zaprowadziła całą naszą czwórkę do w pełni zdobionego salonu. Ściany były w kolorze brudnej czerwieni, która ładnie się zgrywała z odcieniem cegły, z której został zbudowany kominek. Kto w tych czasach je ma? Ryzyko pożaru jest przecież gigantyczne. Na środku stał okrągły stół jak z historii o królu Arturze - albo jakimś innym, nie znam się - a przy nim wiele krzeseł, których nie chce mi się liczyć. Ewidentnie ktoś pogrywał tu w pokera.
Pierwsze koty za płoty (czy jak to się tam mówi), a za nami lipiec i zestawienie kilku przydatnych dla was informacji. To chyba czas na skrócenie paznokci, bo nie potrafię trafiać w klawiaturę z taką samą prędkością co 3 lata temu. (bo po tylu wróciłam do blogów)
Przez ten krótki czas od istnienia bloga w lipcu dołączyło do nas
12
postaci, a ja cały czas dostaje informacje o nowych, powstających formularzach!
To dla nas wszystkich świetna informacja, bo nasza rodzinka rozrasta się szybciej niż byśmy przypuszczały. Nie spoczywamy na laurach i dalej zajmujemy się reklamą bloga jak i zapraszaniem nowych osób: stąd też apel do was:
Ogromnie byłybyśmy wdzięczne za polecanie bloga, wstawianie bannera lub linku na swoją prezentacje z kilkoma słowami otuchy dla nowo przybyłych. Zdecydowanie pomoże nam to jeszcze bardziej.
•••
Pewnie interesują was plany na sierpień, więc spieszę z małymi zapowiedziami i zdradzeniem kilku ciekawych informacji na temat nadchodzącego miesiąca.
•••
CHARAKTER & APARYCJA: Na zewnątrz jest tym czego w kobiecie szuka większość mężczyzn ; radosna, posłuszna z nienagannymi manierami. Wdzięcznie śmiejąca się z nawet najgorszych żartów, pytająca o pracę która nie interesowała ją w nawet najmniejszym stopniu. Skupiająca uwagę na mężczyźnie siedzącym przed nią, nie zwracająca uwagi na nikogo innego. Sztuka którą dopracowała do perfekcji ; mężczyźni rzadko umieli oprzeć się jej adoracji. Sprawia jej to ogromną satysfakcję, mężczyźni zgrywający poważnych, niezainteresowanych, żonaci czy wolni ; wystarczyło około piętnastu minut rozmowy by owinąć ich sobie wokół palca poprzez komplementy i zgrywanie niewinnej istoty którą mieli ochotę przygarnąć w swoje ramiona, wręcz ochronić przed złem tego świata. Nie odparta chęć manipulowania nimi dla własnej korzyści zrodziła się z nienawiści do swojego wieloletniego oprawcy. Nie mogła uwolnić się od niego jednak mogła uciec myślami poprzez swój sposób utrzymania. Podczas gdy na zewnątrz zdawała się być idealną, porcelanową laleczką którą chciało się chwalić przed znajomymi w środku jest jedynie poszarpaną na strzępy dziewczynką, która nie wie co tak naprawdę trzyma ją jeszcze na tym świecie. Wiele samotnych wieczorów spędza na wpatrywaniu się w miasto leżące u jej stóp ; kochała widok z ogromnych okien jej mieszkania położonego w jednym z wieżowców, sprawiał, że czuła jak ktoś ważny, patrzący na ludzi z góry. Obserwując niekończący się wyścig szczurów podczas gdy ona siedziała na drogich meblach ubrana w satynowy szlafrok z kieliszkiem wina w dłoni. Jednak nawet jej najwięksi adoratorzy nie potrafią sprawić by pustka w jej sercu w jakikolwiek sposób się wypełniła. Puste komplementy, takie jakimi karmiła ich ona które miały zmiękczyć ją na tyle by zaprowadzić do łóżka, co nie zdarzało się nigdy. Lecz mimo tego lgnęli do niej, zdesperowani by zdobyć coś czego im zgrabnie odmawiała. Bardzo niskie poczucie własnej wartości nadrabia drogimi, markowymi ubraniami i biżuterią, mając nadzieję, że którakolwiek z tych rzeczy sprawi, że poczuje się lepiej. W dni kiedy nie ma umówionych żadnych spotkań nie ma pojęcia co ze sobą zrobić ponieważ rutyna to coś co trzyma ją przy ziemi. Bez niej bańka perfekcyjnego życia pęka ponieważ nie ma żadnych znajomych którzy nie byliby jej klientami. Marzy o momencie w którym pozna kogoś kto sprawi, że poczuje się jak człowiek, a nie bezwładna marionetka. Kogoś kto sprawi, że szczerze się uśmiechnie, a jej bezpiecznie schowane prawdziwe prawdziwe oblicze wróci na zewnątrz co nie będzie prostym zadaniem. Lata przemocy psychicznej i fizycznej sprawiły, że bardzo trudno jest wydobyć z niej coś co nie jest wyuczoną formułką lub słodkim kłamstwem. Wygląd ma równie niewinny jak charakter który przybiera ; mierzy sto sześćdziesiąt pięć centymetrów, a jej sylwetka jest bardzo szczupła. Ludzie często przez to myślą, że jest znacznie młodsza niż dwadzieścia dwa lata. Jej włosy mają kolor ciemnego blondu z okazyjnymi jasnymi refleksami, sięgają do połowy łopatek, zazwyczaj układa je w schludnego koka bądź delikatne fale. Twarz jest pokryta wieloma piegami, zwłaszcza na lekko zadartym do góry nosie. Pełne usta zawsze pomalowane soczyście czerwoną szminką, jest to niezmienna od wielu lat część stworzonej przez niej persony. Jej szaroniebieskie oczy sprawiają, że mężczyźni nie mogą oderwać od niej wzroku, zwłaszcza gdy prosi ich o kolejną drogą torebkę czy też wyjazd na drogie wakacje.
ZAINTERESOWANIA: Obecnie Natalie obrała sobie za cel nauczyć się gotować. Nie podobała się jej obecność kogoś obcego w jej mieszkaniu kiedy zatrudniła sobie prywatnego kucharza więc postanowiła, że sama się tego nauczy. Jest to jedyna czynność która od długiego czasu sprawia, że czuje się chodź trochę żywiej. Oprócz tego przymusowo doskonali swoje umiejętności w nakładaniu makijażu oraz swoją rutynę pielęgnacyjną. Czy jest dziesięć etapów rano i wieczorem kiedy od wyglądu zależy jej wygoda?
•••
ZAWÓD: Sugar baby ; zajmuje się dotrzymywaniem towarzystwa bogatym mężczyzną, nie ważne w jakim wieku lub o jakim wyglądzie, jednak stara się umawiać z tymi poniżej pięćdziesiątki. Jeśli stać ich na opłacenie jej stylu życia i drogie prezenty nie widzi żadnego problemu. Jest także osobistą sekretarką Vincenta Harpera.
DODATKOWE INFORMACJE:
Nie mam pojęcia jak ja się w to wszystko kurwa wpakowałam. Najpierw pogrzeb osoby której wcale nie znałam, ale jako członek Pangea moim obowiązkiem było się tam zjawić. Odeszła bądź co bądź dość ważna osoba, nie tyle dla mnie - co dla naszego przywódcy. No właśnie Zeno… Widok szefa, zwykle poważnego człowieka chodzącego z wysoko podniesioną głową w takim stanie nie był czymś co preferowałabym oglądać. Wyglądał dosłownie jak wrak człowieka, nie przypominając tej osoby którą był jeszcze kilka dni temu, a z tego co go kojarzyłam: nie podejmował decyzji pochopnie. Dlatego też widząc go tak przygnębionego z pistoletem w ręce przez chwilę byłam zupełnie przerażona. To zadziało się tak szybko, w jednej chwili stałam z tyłu – w drugiej doskoczyłam do niego starając się choć trochę go uspokoić, jeśli w ogóle byłoby to wtedy możliwe. Przeżył tragedię i nie chował swojej rozpaczy pod żadną maską. Delikatnie drżącym głosem starając się opanować mówiłam słowa które w założeniu miały koić i robiłam to do przyjazdu jego siostry. Choć chyba i tak było to o wiele lepsze niż skazywać go na wysłuchiwanie słów tych dwóch idiotów – bo wiadomo Max zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji.