Może moja relacja z Sethem nie zaczęła się dobrze. Może faktycznie niepotrzebnie mu to wszystko mówiłem i wciągałem go w te tematy, ale wiedziałem, że prędzej czy później ktoś w końcu po niego przyjdzie. Został wtedy porwany i gdyby nie fakt, że razem wymyśliliśmy jak to odkręcić prawdopodobnie skończyłby tak jak ja, albo nawet już by nie żył. Serpents nie patyczkowało się bogaczami, nie bali się policji i konsekwencji. W mojej opinii oni wzięliby okup za młodego, a ostatecznie i tak dostałby kulkę w łeb, bo to psychole. Nie potrafiłem mu tego sensownie wytłumaczyć, bo kiedy wchodziłem z nim w dyskusję to wydawało mi się, jakby widział tylko jedną stronę tego medalu. Że kompletnie nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia i to, że teraz jest częścią nas daje mu pewnego rodzaju immunitet.
Po kilku dniach stwierdziłem, że raczej już się do mnie po tym wszystkim nie odezwie, a też nie ma sensu na razie ciągnąc go na siłę. Jak będzie chciał to sam się do mnie zgłosi. Jedyne co musiałem zrobić to zwrócić mu torbę, którą u mnie zostawił, a to wydawało się banalni proste ze skrupulatną rozpiską treningów na stronie jego szkoły. Wystarczyły dwa kliknięcia żebym dokładnie wiedział, gdzie będzie i o której godzinie. Pod wieczór ubrałem się jakieś ciemne rurki, czarną bluzę z kapturem, chwyciłem jego torbę i wyszedłem z domu. Miałem niedaleko wiec ciągnięcie motocykla i tracenie paliwa na taki kawałek było bez sensu, a spacerek dobrze mi zrobi. I dobrze się stało, że podjąłem właśnie taką decyzję, bo czym bliżej jego szkoły byłem tym bardziej słyszalne były jakieś dziwne krzyki. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że przecież jest późno, nikogo nie ma, a jedyną osoba, która tak histeryzuje jest... Seth. Przyspieszyłem starając się zlokalizować dźwięk, a już po kilku minutach biegu znalazłem się przy wejściu do ciemnej uliczki. Obraz, który miałem przed oczami sprawił, że się zagotowałem, puściłem torbę, a moje ręce automatycznie zacisnęły się w pięści.
