Kiedy mężczyzna opuścił pokój, zerknąłem od razu na broń. Co prawda była bez naboi, ale gdybym mógł spróbować... Zerknąłem na pilnując mnie dziewczynę. Jeszcze nie tak dawno dobrze się razem bawiliśmy w klubie. Widząc moje spojrzenie lekko się uśmiechnęła i pokręciła głową. Tak... próba sięgnięcia po broń nie byłaby zbyt rozsądna. Zanim zdążyłbym się do niej zbliżyć, zapewne by mnie zastrzeliła. W ten sposób nie zyskałbym zaufania. W końcu sam się tu pchałem w konkretnym celu. Nie mogłem zrezygnować, nie mogłem stchórzyć tylko dlatego, że zrobiło się trochę trudniej.
Wybrałem raczej nieodpowiedni czas, aby wplątać się w drugą mafię. Wszyscy byli czymś bardzo zajęci. Starałem się zrozumieć o czym rozmawiają. Niewiele mi to mówiło. Zrozumiałem pojedyncze strzępki jak ,,posiadłość", ,,rodzice" i ,,reszta". Szykowali się do wyjazdu. Spodziewałem się, że dzięki temu rozmowa przebiegnie sprawniej i nie będą dłużej mnie trzymać w tej niepewności. W końcu chodziło o moje życie. Gdy myślałem, że gorzej być nie może, w mieszkaniu zjawiło się więcej ludzi. Więcej ludzi równało się więcej widzianych twarzy. Los postanowił sobie ze mnie zakpić.
Zaskoczyli mnie kolejnym razem, kiedy postanowili gdzieś mnie zabrać. Poziom mojego stresu już dawno przekroczył górną granicę. Przez to zbyt szybko wyłysieję i się zestarzeję. Kompletnie nie rozumiałem sytuacji w jakiej się znalazłem. Starałem się powstrzymać chęć ucieczki, bo to przekreśliłoby wszystko. Kiedy znalazłem się w samochodzie, jeden z mężczyzn przybyłych niedawno do mieszkania, zawiązał mi przepaską oczy. To było zrozumiałe, nie chcieli pokazać mi dokładnej lokalizacji, gdzie mnie wiozą.
Jechaliśmy dość długo. Kiedy już wysiadłem z samochodu w powietrzu poczułem zapach lasu. Więc byliśmy w lesie, tak? Co mogą robić członkowie mafii w lesie z gościem, który odkrył ich tożsamość? Obejrzałem zbyt dużo filmów, aby nie połapać się, że mój koniec zbliża się wielkimi krokami.
- Idziemy - odezwał się mężczyzna, któremu przypadło za zadanie mnie pilnować.
Popchnął mnie do przodu, przez co przeszedłem ze dwa kroki i ponownie stanąłem, zapierając się i nie chcąc się ruszyć. Jeśli zamierzają mnie zastrzelić i zakopać w tym lesie, nie będę im tego ułatwiać. Nie miałem związanych rąk, więc mogłem spróbować się bronić. Jakkolwiek.
- Nie mamy całego dnia, rusz się, młody - usłyszałem poirytowany ton głosu.
Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, jednym ruchem ściągnął mi przepaskę z oczu. Zaskoczony zamrugałem kilka razy, próbując się przyzwyczaić do nagłej jasności. Byliśmy w lesie, to fakt. Nie wyglądało jednak, że przyjechaliśmy na miejsce mojego przyszłego grobu, a przynajmniej ja nie widziałem nigdzie wykopanego dołka czy chociażby łopaty, którą musiałbym kopać. Zamiast tego moim oczom ukazała się ogromna, przepiękna willa. Byłem pod niemałym wrażeniem tego budynku. Spojrzałem na mężczyznę, który obserwował mnie przez chwilę.
- Nie planujesz strzelić mi w tył głowy, co nie? - zapytałem w celu upewnienia się.
- To zależy od Zeno co z tobą zrobi. Jak na razie nie udzielił takiego przyzwolenia, ale jeśli zaraz się nie ruszysz i przez ciebie użre mnie kolejny cholerny komar, skłamię, że próbowałeś uciekać i przypadkiem zarwałeś kulkę, rozumiemy się?
Pokiwałem szybko głową, nic więcej nie mówiąc. Bez żadnego więcej protestu udałem się wraz z nim do budynku. Tam z kolei zostałem zaprowadzony do gabinetu. Mężczyzna wyszedł, przekazując mnie do pilnowania dwóm dziewczyną. One nie były zbyt rozmowne, tak więc siedziałem w ciszy, ostrożnie rozglądając się po wnętrzu.
Nie musiałem czekać zbyt długo aż zjawił się ich cały ten szef. Wszyscy inni opuścili pomieszczenie tak, że zostałem z nim sam na sam. Jego spojrzenie było zimne. Nie był zachwycony moją obecnością. Najchętniej by się mnie pozbył, lecz musiałem przekonać go, że jednak do czegoś mu się przydam. Było to cholernie trudne zadanie. Opierał się o biurko i przeszywał mnie spojrzeniem. Od razu poczułem się bardzo mały, a stres powrócił z podwójną siłą.
- Nazywam się Rhys Hiddlestone, mam dwadzieścia cztery lata, pracuję w najlepszej cukierni w mieście. Jestem cukiernikiem...
- I myślisz, że umiejętność pieczenia ciasteczek na coś nam się przyda? - zapytał powątpiewająco, unosząc jedną brew.
- Cóż... potrafię dużo innych rzeczy, szybko też się uczę. Kiedyś chodziłem na strzelnicę - powiedziałem, próbując wytłumaczyć moją umiejętność strzelania i obsługiwania się bronią. Nie powiem przecież, że nauczyłem się tego od gości w Carrein.
- Masz jakąś rodzinę? Dziewczynę?
- Jestem singlem, choć ostatnio spotykam się z pewną osobą, cała moja rodzina jest za granicą, dokładnie rzecz ujmując są na innym kontynencie - wyjaśniłem.
- Więc jak zarobisz kulkę w tył głowy to nikt nie zapłacze?
Skrzywiłem się odrobinę na jego słowa, ale powoli pokręciłem głową. W mafii trzeba było się liczyć z ewentualną śmiercią. Często bliscy stanowili idealną okazję do szantażu. Byłem spokojniejszy, że moja rodzina jest cała i bezpieczna z dala od całego tego mafijnego syfu.
- Masz jakieś uzależnienia? Dragi, alkohol?
- Jestem czysty - odparłem zgodnie z prawdą.
Alkohol często pojawiał się w moim życiu, przeważnie z uwagi na liczne imprezy w jakich brałem udział. Nie byłem jednak od niego uzależniony. Od narkotyków wszelkiej maści również trzymałem się z daleka.
- Nie będziesz miał oporów pobrudzić sobie trochę rączek?
- Zależy mi na kasie, jak wcześniej wspomniałem. Zrobię cokolwiek będę musiał - dodałem, spoglądając na niego, próbując odgadnąć jego myśli.
Zeno?
821 słów
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz